ΤΟ ΣΥΝΔΡΟΜΟ ΤΟΥ ΘΕΑΤΗ ΚΑΙ ΤΗΣ ΚΑΡΑΜΕΛΑΣ.

Το σύνδρομο του θεατή.
Το σύνδρομο του θεατή είναι αυτό που συνδράμει  στον έντεχνο εθισμό του ανθρώπου σε χαρακτήρες και συμπεριφορές από αυτούς που δημιουργούν και  ελέγχουν τα θεάματα  του θεατή.

Στο λεξικό Δημητράκου το λήμμα θεατής, ερμηνεύεται ως ο Θεώμενός εις τι, ο Θεώμενός εις  κάτι.
Αυτός δηλαδή, που μέσω του εσωτερικού ή εξωτερικού οράματος που θεάται, γνωρίζει και κατανοεί κάτι σημαντικό για τον εαυτό του και την παρουσία του στον Κόσμο. Η κατανόηση της Ζωής από τον Άνθρωπο ξεκίνησε  από μια εσωτερική θέαση μυητικών εικόνων και γεγονότων, στα οποία το υποκείμενο υποχρεώθηκε  να πάρει θέση και μέσω Αυτής, να αυτοπροσδιορισθεί οντολογικά στον Κόσμο.
Αυτό παλαιότερα ονομαζόταν Θεοληπτική Σαμανική μυητική εμπειρία, ήταν εξόχως γοητευτική διότι συνέβαλε στη δημιουργία συνείδησης και οντολογικής παρουσίας του υποκειμένου στη Ζωή.
Η αφύπνιση της οντολογικής επίγνωσης του προϊστορικού ανθρώπου στον φυσικό Κόσμο, ήταν μια συγκλονιστικότατη εμπειρία και η γοητεία της εξακολουθεί να είναι ακόμα πιο δυναμική στην εποχή μας αφού επιδρά το ίδιο γοητευτικά και αποτελεσματικά πάνω στον ανθρώπινο εγκέφαλο και Ψυχοσύνθεση από τότε, μέχρι τώρα.. Τότε ήταν η εκθαμβωτική γέννηση της ανθρώπινης επίγνωσης στον Κόσμο του θαυμαστού. Τώρα συμβαίνει το ακριβώς αντίθετο, την αφύπνιση της ανθρώπινης επίγνωσης στο κόσμο του ψεύδους και τον πόνο του Ανθρωποποίητου Κόσμου μας.

Στην εποχή μας, ο θεατής είναι θεώμενός σ' αυτό που θεάται, διότι εκ του ασφαλούς, χωρίς εμφανείς εξωτερικούς κινδύνους, χωρίς κόπο, χωρίς συζήτηση και διασκεπτική αντιπαράθεση, χωρίς υπευθυνότητα, χωρίς προηγούμενη Συνειδησιακή οντολογική συγκρότηση, χωρίς παιδεία, ειμί μόνον του πεζοδρομίου, κρίνει και συμπεραίνει, αποφασίζει και δραστηριοποιείτε επί παντός επιστητού και σχεδόν  πάντα μετανιώνει και απογοητεύεται, διότι άλλο το υποκειμενικό όνειρο ενός θεατού και άλλο η σκληρή πραγματικότητα που αποτελείται επίσης από άγνωστα υποκειμενικά όνειρα των μελών της κοινότητας στην οποία ο θεατής ανήκει και προσπαθεί να ενταχθεί.
Αυτές οι διαρκείς απογοητεύσεις στις προσπάθειες επιβίωσης και αυτοπραγμάτωσης του κάθε ανθρώπου, που αυτόματα προκύπτουν ως αποτέλεσμα μιας λανθασμένης νοητικής και συναισθηματικής λειτουργίας, γεμίζουν φόβους και ανασφάλειες τα θύματά τους, μοναξιά και θλίψη, με μοιραίο αποτέλεσμα την απόσυρση του ανθρώπου στην ασφαλή και ευδαιμονική θέση του θεατού, ο οποίος. Κάτοχος αυτής της ασφαλούς θέσης που του παρέχουν πρώτα οι γονείς του και μετά κάποια δημόσια θέση, αποδίδει  δίκαιο σύμφωνα με τον χαρακτήρα που εν τω μεταξύ έχει διαπλάσει, αυτοδικαιώνετε μέσα στα όνειρά του, και μέσω της ταύτισης με το θέαμα που οράται, μετέχει της δράσης του θεάματος και τέλος, αυτοπροσδιορίζεται στον κοινωνικό χώρο που του παρέχει το θέαμα ή ο Δημιουργός και ιδιοκτήτης του θεάματος. Καλό είναι ο αναγνώστης αυτού του κειμένου, να καταλάβει ότι και αυτό το κείμενο που διαβάζει περιλαμβάνεται στον κόσμο των θεαμάτων όπως και τα πάντα στη Ζωή, όλα είναι θεάματα στα οποία καλούμαστε να συμεθέξουμαι.
Έχει αποδειχθεί ότι ο λόγος, σε συνδυασμό με εικόνα και μουσική, είναι το ακαταμάχητο μέσον παιδείας στο καλό και το κακό, τη θλίψη και τη χαρά,  τον πόλεμο και την ειρήνη, την κόλαση και τον παράδεισο, τον φόβο και την ανδρεία. .
Το σύνολο της Ανθρώπινης Ζωής πλέον εξαρτάται από τα κέφια, επιθυμίες και τα σχέδια του ιδιοκτήτη των ΜΜΕ και των συμφερόντων του, ψυχικών και υλικών.

Το βίωμα του παθητικού θεατή είναι πράγματι μεγαλειώδες, φέρτε στη μνήμη σας τον εαυτό σας απέναντι στην θαυματουργή οθόνη ενός μοντέρνου κινηματογράφου και θυμηθείτε την εξαίσια αίσθηση του Εαυτού σας, που μέσω της ταύτισης, μετέχει στη δράση μιας συγκλονιστικής περιπέτειας, στις περιπέτειες ενός φλογερού έρωτα, στις αποκαλυπτικές αλήθειες ενός γοητευτικού ντοκιμαντέρ, σ' έναν ποδοσφαιρικό αγώνα με τον Μέσι πρωταγωνιστή ή στην γοητεία ενός ηλεκτρονικού παιγνιδιού, όπου εντελώς απερίσκεπτα σκορπάς τον θάνατο παντού, ενώ θα μπορούσες να κάνεις το εντελώς αντίθετο, να μοιράζεις Ζωή παντού.…. Σκεφθήκατε ποτέ γιατί υπάρχουν μόνο παιγνίδια καταστροφής και καθόλου δημιουργίας;  Ο θεατής είναι όντος Θεώμενός σ' αυτό που παρακολουθεί, απόλυτα επικεντρωμένος, γοητευμένος και αιχμάλωτος του θεάματος μέσα στη μαγική σιωπηλή αίθουσα του κινηματογράφου, του Νέου Πλατωνικού Σπηλαίου.

To λήμμα Θέω, είναι παράγωγο του Θεώμαι και εννοεί λάμπω, αστράπτω, εκτείνομαι σε μεγάλες διαστάσεις, εν συνεχή γραμμή, διακλαδίζομαι.
Το λήμμα Θέω περιγράφει ακριβώς την ψυχολογική κατάσταση ενός Θεατή, ο οποίος εκ του ασφαλούς καναπέ του, μετέχει φαντασιακά σε κάθε πιθανή ή απίθανη περιπέτεια που θεάται παθητικά  και αυτή η θέση είναι μια άκρως γοητευτική ψευδαίσθηση. Μέσω του ψεύδους προς τον Εαυτό γίνεται τρόπος Ζωής και τέλος γίνεται η ίδια η ζωή ενός ανθρώπου που δεν γνωρίζει ποιος είναι, τι είναι και γιατί είναι.                  Η σκέψη γίνετε ένα πολύ κουραστικό άθλημα και όλα συνηγορούν στην καταφυγή της αντανακλαστικής σκέψης αντίδρασης που το εύκολο και άφθονο θέαμα προσφέρει και το ψεύδος προς τον Εαυτό συντηρεί…. Ο άνθρωπος Θεατής είναι καταναλωτής προϊόντων και όχι δημιουργός.
Ο άνθρωπος θεατής δεν μπορεί να είναι ευφυής, δεν μπορεί να αποφασίσει, δεν μιλά ποτέ για τον Εαυτό του, αισθάνεται πάντα ένοχος διότι δεν μπορεί ποτέ να ολοκληρωθεί μέσα σε ψευδαισθήσεις. Ο θεατής είναι πάντα φοβισμένος, καταδυναστευόμενος από ακατανόητα φαντάσματα του έσω και έξω κόσμου του. Ο άνθρωπος θεατής γίνεται ακούσιο όργανο του παρόχου θεαμάτων, ο άνθρωπος θεατής είναι ένα αναλώσιμο είδος που μπορεί να σκέπτεται και να δρα, αλλά πάντα κάτω από εποπτεία Αυτών, που μέσω των θεαμάτων, προγραμμάτισαν την ευφυή και αντανακλαστική νοημοσύνη του. Ο άνθρωπος θεατής εκφράζει γνώμες χωρίς να μπορεί να συζητά.
Ο άνθρωπος θεατής ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΕΡΩΤΕΥΘΕΙ, διότι είναι μόνιμα ερωτευμένος με είδωλα και όταν κάποιος δεν μπορεί να εκφρασθεί ερωτικά προς τον Κόσμο, τότε προσπαθεί να τον καταστρέψει, ιδιαίτερα  στο όνομα της Αγάπης.
Η πράξη καταστροφής είναι το υποκατάστατο της ανέφικτης ερωτικής έκφρασης.
Ο άνθρωπος θεατής είναι το ιδανικό άσκεφτο και αυτόματο συνεργούμενο, στην επέλαση της σχεδιασμένης Αποκάλυψης και του λυτρωτικού Αρμαγεδώνα. 

Έχει μελετηθεί από την μοντέρνα ψυχιατρική η συμπεριφορά του ανθρώπου που είναι εθισμένος στην παρακολούθηση θεαμάτων; Όχι βεβαίως, ποιός ο λόγος μελέτης ενός φαινομένου της καθημερινής ζωής, ειδικά όταν δεν είναι αίτιο πόνου αλλά χαράς;
Έχετε διερωτηθεί ποτέ γιατί η παρακολούθηση ενός θεάματος, ανεξαρτήτου θέματος, μας γεμίζει πάντα με συναισθήματα και οντολογική επιβεβαίωση;
Έχετε διερωτηθεί ποτέ γιατί δεν μπορούμε να επικοινωνήσουμε μεταξύ μας, να ερωτευθούμε, να συνεργασθούμε, να συνυπάρξουμε, να αισθανθούμε χαρά και όχι φόβο στη προσέγγιση του άλλου;
Έχετε διερωτηθεί ποτέ γιατί δεν μπορούμε να φτιάξουμε ένα παιδικό παιγνίδι, να πλέξουμε μια κάλτσα ή ένα πουλόβερ, να φυτέψουμε ένα λουλούδι ή ένα δένδρο, να μαγειρέψουμε ένα καλό φαγητό;

Έχετε διερωτηθεί ποτέ γιατί είμαστε πάντα κουρασμένοι, απογοητευμένοι, θλιμμένοι, σκεπτικοί, επιφυλακτικοί, υποψιασμένοι, εχθρικοί και γενικά βλέπουμε το δώρο της Ζωής σαν μια αγγαρεία που πρέπει υποχρεωτικά να διανύσουμε για να πάρουμε κάποιο γλυκό έπαθλο στο τέλος, τη λύτρωση από
τον πόνο της Ζωής, πιθανόν.  
Έχετε διερωτηθεί ποτέ, πως και γιατί μέσα σε δυό γενιές καταπληκτικής τεχνολογικής εξέλιξης και πλούτου,  χάθηκε κάθε χαρά και ευτυχία πάνω από τον Πλανήτη;
Έχετε ποτέ διερωτηθεί ποτέ τι είναι η ψυχή γιατί αρρωσταίνει και γιατί προσπαθούμε να θεραπεύσουμε την ψυχή με φάρμακα, όταν γνωρίζουμε ότι η ψυχή δεν είναι σώμα, δεν είναι ύλη;
Έχετε προσέξει πόσες ανθρώπινες δραστηριότητες περιφέρονται γύρω από την ψυχή και τρέφονται και γιγαντώνονται από αυτή τη διαρκεί ενασχόλησή τους με την υγιεινή της ψυχής μας;
Ας κάνουμε έναν μικρό κατάλογο.
Η Εκκλησία π.χ. 2.000 χρόνια τώρα ασχολείται με την ψυχή μας προσπαθώντας να την οδηγήσει στον Παράδεισο, ενάντια στον διάβολο που θέλει να την οδηγήσει στην Κόλαση, για να φτάσουμε τελικά στην εγκατάσταση της Κόλασης πάνω στη Γη. Παράξενο δεν είναι;
Η Ψυχαγωγία, που σημαίνει Αγωγή της Ψυχής και που δικαίως θα διερωτηθείτε, μα καλά είναι δυνατόν να εκπαιδευτή η ψυχή; Και αν είναι, πως γίνεται και τόσες προσπάθειες, τόσα μέσα ψυχαγωγίας, κινηματογράφος, τηλεόραση, ποδόσφαιρο, Ολυμπιακοί Αγώνες, ΜΜΕ, πορνογραφία, περιοδικά, Δικαιοσύνες, εξουσίες και το άνθος της ανθρώπινης δημιουργικότητος, οι Επιστήμες που μας έφεραν μέχρι εδώ, στα πρόθυρα του Διαστήματος,  να είμαστε προ των πυλών της ολοκληρωτικής απαξίωσης και καταστροφής. Παράξενο δεν είναι;
Και η Ψυχιατρική, η επιστήμη της Ψυχής. Για φαντασθείτε, ελευθερωθήκαμε από τους αποτυχημένους θρησκευτικούς θεσμούς και αναθέσαμε στους επιστήμονες, στο καύχημα της ανθρώπινης εφευρετικότητας,  να θεραπεύσουν τις ψυχές μας, χωρίς ούτε αυτοί ούτε εμείς να γνωρίζουμε κάτι σίγουρο για την ψυχή μας. Και Αυτές, οι Επιστήμες,  με το κύρος του ονόματός τους, μας διαβεβαιώνουν συνεχώς ότι Ψυχή δεν υπάρχει, ότι όλα τα περί ψυχών είναι ανοησίες και ότι όλες οι απαντήσεις  βρίσκονται στο φυσικό μας σώμα και τις βιοχημικές του λειτουργίες, ένζυμα, γονίδια, κύτταρα, χημικές συνθέσεις κ.τ.λ. Οι φυσικές επιστήμες, αγνοώντας ολοκληρωτικά τον παράγοντα ΕΓΩ-ΨΥΧΗ ως πνεύμα, έχουν κάνει φύλο και φτερό το φυσικό μας σώμα, ανακαλύπτοντας διαρκώς τις πιο απόκρυφες λειτουργίες του. Ακόμα και πόσα μικρογραμμάρια ενδορφίνες εκλύονται από τον αδένα  υπόφυση στην εμφάνιση του Θεού, υποστηρίζοντας, ότι ο θεός, είναι αποτέλεσμα της έκλυσης των ενδόρφινών. Παραβλέποντας πρόστυχα και μεροληπτικά να ερευνήσουν τον Θεό που αυτοπροσδιορίζεται μέσα στον χώρο του Νου τους και ο οποίος βλέποντας  όλα αυτά, σκέπτεται, συμπεραίνει, αποφασίζει και τέλος δρα κάνοντας αισθητή την παρουσία του!! Αυτόν το Θεό ποιος θα τον ανακαλύψει;

Και τέλος έρχονται οι παπατζήδες, οι χαρτορίχτρες, οι διάφοροι Ανατολικοί και δυτικοί Δάσκαλοι, οι ουφολόγοι, τα μέντιουμ, οι καφετζούδες, οι αστρολόγοι και κάθε καρυδιάς ψεύτης και ψυχοαπατεώνας, να σώσει την ψυχή μας από τη δυστυχία και να μας οδηγήσει στην ευδαιμονία.
Και όλα αυτά που προανέφερα, χωρίς να υπάρχει ένα αντικειμενικός και ανεγνωρισμένος ορισμός για το τι ακριβώς είναι η ψυχή. Εξωφρενικό δεν είναι;
Μέσα λοιπόν σ΄αυτό το γενικό μπάχαλο ιδεών και των αλληλοσυγκρουόμενων συμφερόντων μεταξύ των επιστημών, της Εκκλησίας, της πολιτικής εξουσίας, των Τραπεζιτών, του Θεού, του διαβόλου και  των φαρμακευτικών πολυεθνικών, το έπαθλο, η άγνωστη Ψυχή μας, αυτόματα έγινε αντικείμενο προς αξιοποίηση, εκμετάλλευση και θεραπεία, από τις ικανότητες, τις γνώσεις και τα συμφέροντα όλων αυτών που προανέφερα. Χωρίς μέχρι τώρα επαναλαμβάνω να έχει ορισθεί τι είναι η Ψυχή;

Και επειδή σύντομα κατάλαβα ότι η έρευνα σε αντικείμενα ή ιδέες που οι προαναφερόμενοι  ιδιοκτήτες κατέχουν, όπως η Ψυχή π.χ. με φέρνει σε σύγκρουση μαζί τους, αναγκάσθηκα να καταφύγω στον ελεύθερο φιλοσοφικό λογισμό  αναζητώντας απαντήσεις εκεί, που η Εκκλησία, η ψυχιατρική, η ψυχαγωγία και όλοι αυτοί οι αυτόκλητοι σωτήρες  της ψυχής απέτυχαν..
Και το πρώτο που πέτυχα ήταν να οριστικοποιήσω την έννοια της ψυχής με τη βοήθεια του γνωστού Καρτέσιου, θεμελιωτή φιλοσόφου των φυσικών επιστημών της Αναγέννησης, αλλά και γνώμες Αρχαίων Ελλήνων σοφών.
Καρτέσιος: Εφ' όσον έχω σαφή έννοια Εμαυτού, ως νοούσης και μη υλικής οντότητος και του σώματός μου ως  υλικού και μη Νοούντος αντικειμένου. Είμαι βέβαιος, ότι το ΕΓΩ μου, δηλαδή η ψυχή μου, είναι διάφορον του σώματος και ότι δύναται να υπάρξει άνευ του τελευταίου.
Έκπληξη δεν δοκιμάζετε, κι Εγώ το ίδιο όταν το ανακάλυψα γραμμένο στην Μεγάλη Ελληνική Εγκυκλοπαίδεια τόμος 9 σελ. 494. Τότε και σε επιβεβαίωση ιδίων δικών μου συμπερασμάτων, αυτή η ανακάλυψη, έγινε ο δικός μου μίτος της Αριάδνης, που συνέβαλε θετικά στην αποκάλυψη συγκλονιστικών αληθειών, προς φόβο και αντίδραση όλων των προαναφερόμενων Ψυχοθεραπευτών απατεώνων.  Διότι αλήθεια, τι θα γίνουν όλοι αυτοί οι Ψυχοθεραπευτές και Ψυχοεκμεταλευτές αν η Ψυχή βρει την ηρεμία και ευδαιμονία της, όλοι θα πέσουν στη φτώχεια και την αδράνεια, θα πεθάνουν από την πείνα, η Ψυχή τρέφει τα πάντα στη Ζωή, σκουλήκια και λουλούδια, λύκους και πρόβατα, αετούς και σπουργίτια, ανθρώπους και υπανθρώπους.

ΕΓΩ και ΨΥΧΗ λοιπόν είναι μια πνευματική ενότητα, ολοκληρωτικά άυλη και το σώμα μας είναι ένα φυσικό υλικό κατασκεύασμα, απόρροια της σοφίας του D.N.A. της Γαίας, το οποίο συνετέθη στις αρχέγονες θάλασσες, κάτω από την επίδραση της Ηλιακής ακτινοβολίας και μέσα στα θερμά νερά των ηφαιστειακών λεκανών. Πραγματικά καταπληκτικά επιτεύγματα της Ηλιακής ακτινοβολίας και των χημικών στοιχείων της Γης.
Το ΕΓΩ-ΨΥΧΗ λοιπόν, η απόλυτη Άγια και Αιώνια παρουσία μέσα στο φυσικό μας σώμα, ο απόλυτος  Άρχοντας της Αναγέννησης, τον οποίο το φυσικό σώμα διαρκώς λέρωνε με τις ανάγκες του, και το οποίο υπέστη άπειρα βάσανα εξ αιτίας αυτής του της ιδιότητός. Σήμερα είναι παντελώς άγνωστο, βαλλόμενο πανταχόθεν από θεούς, Δασκάλους και ανθρώπους ως το μέγιστο κακό. Το ΕΓΩ, από μέγιστο καλό της Αναγέννησης μεταμορφώθηκε σε μέγιστο κακό της εποχής και έγινε  η μεγάλη αιτία κάθε  συμφοράς στον Πλανήτη.  Καταπληκτική αλλαγή δεν νομίζετε; Γιατί άραγε;

Ας προσπαθήσουμε λοιπόν να ανακαλύψουμε τι είναι το ΕΓΩ-ΨΥΧΗ όχι μέσα από ευθεία ορθολογική περιγραφή του Είναι τους, αυτό είναι αδύνατο διότι το Πνεύμα δεν είναι πράγμα για να περιγραφεί, αλλά πλαγίως, μέσα από τις ιδιότητές τους, όπως αυτές εκδηλώνονται καθημερινά στη ζωή μας.
Ερωτοαπαντήσεις.
Είναι η Θλίψη ψυχική ιδιότητα; Ασφαλώς και είναι.
Είναι η έκσταση ψυχική ιδιότητα; Βεβαίως.
Είναι η αγριότητα ψυχική ιδιότητα; Αμφιβάλει κάποιος.
Είναι ο τρόμος ψυχική ιδιότητα; Και βέβαια είναι.
Είναι η ποίηση ψυχική ιδιότητα; Είναι.
Είναι η δημιουργικότητα ψυχική ιδιότητα; Ασφαλώς και είναι.
Είναι ο Έρωτας ψυχική ιδιότητα; Βεβαίως είναι.
Είναι η Αγάπη ψυχική ιδιότητα; Καμία αμφιβολία.
Είναι η Δικαιοσύνη ψυχική ιδιότητα; Ποιος μπορεί να το αρνηθεί.
Είναι το Ιερό ψυχική ανάγκη; Και βέβαια είναι.
Είναι η μουσική και το τραγούδι ψυχική ανάγκη και ιδιότητα; Πως μπορούμε να ζήσουμε χωρίς αυτά.
Είναι η περιέργεια ψυχική ιδιότητα; Βεβαίως και είναι.
Αμφιβάλετε ότι υπάρχουν ψυχές με καλές και κακές ιδιότητες; Καμία αμφιβολία.
Στην εποχή μας όλες οι προαναφερθείσες ψυχικές ιδιότητες είναι συναισθήματα και ως τέτοια υπόκεινται σε έρευνα, μελέτη και εξαγωγή συμπερασμάτων και το δικό μου συμπέρασμα είναι, ότι η Ψυχή είναι φορέας συναισθημάτων, με το ανακύπτον ερώτημα τι είναι το συναίσθημα.
Λεξικό Δημητράκου, λήμμα συναίσθημα, ευχάριστη ή δυσάρεστη ψυχική κατάσταση!!

Ο Καρτέσιος κάνει την σαφή δήλωση ότι το ΕΓΩ σκέπτεται, χωρίς καμία αναφορά στο τι κάνει το σώμα, το οποίο αναμφισβήτητα αισθάνεται. Άρα οι αισθήσεις του σώματος δεν έχουν λογική, δεν σκέπτονται και  είναι βιωματικές εμπειρίες πόνου ή ηδονής, οι οποίες καταλήγουν στον εγκέφαλο, κέντρο της Νοητικής τους επεξεργασίας για την εξαγωγή χρήσιμου συμπεράσματος ή Νοήματος. Από τι; Από το ΕΓΩ βεβαίως.
Παραδόξως, ένας Έλλην Προσωκρατικός φιλόσοφος, ο Παρμενίδης γύρο στο 550 π.χ. είπε
"Το γαρ Νοείν εστίν τε και Είναι" που σημαίνει πως Αυτό που Σκέπτεται Είναι η Πραγματική Ουσία
του Ανθρώπου.
Μοιραία λοιπόν καταλήγουμε στο ορθό συμπέρασμα ότι Το ΕΓΩ σκέπτεται, το ΕΓΩ βούλεται, δηλαδή αποφασίζει και τελικά όλα αυτά τα κάνει Εν-Ορατικά, εντός του χώρου Νου ή του εγκεφάλου.
Τι επεξεργάζεται το ΕΓΩ εντός του Νου ή εγκεφάλου; Τις αισθήσεις του σώματος, οι οποίες είναι δύο, πόνος ή ηδονή σε μια πολύ μεγάλη κλίμακα ύψους και βάθους και τις παντός είδους εντυπώσεις του εξωτερικού χώρου..
Και τι κάνει τα συμπεράσματα που προκύπτουν από αυτή την επεξεργασία; Τους δίνει νοήματα και  στη συνέχεια τα αποθηκεύει στον εγκέφαλο σαν αναμνήσεις προς μελλοντική χρήση.
Μπορεί το ΕΓΩ να εξάγει συμπεράσματα χωρίς την αντίθεση μεταξύ του πόνου και της ηδονής;
ΌΧΙ είναι η βέβαιη απάντηση!! Που σημαίνει ότι το ΕΙΝΑΙ του ανθρώπου ή το ΕΓΩ του, δεν μπορεί να Αυτοπροσδιορισθεί στον Ζώντα Κόσμο και να αποδώσει έργο,  χωρίς τους καρπούς, τα Νοήματα δηλαδή, που προκύπτουν, από την επεξεργασία του πόνου και της ηδονής του σώματος!!
Το προαναφερθέν συμπέρασμα ισχύει για  όλους τους Ζώντες Κόσμους του Σύμπαντος.
Συμπέρασμα: Η Σκέψη και η Βούληση ως απόλυτα άϋλες ιδιότητες είναι η Αιτία του Κόσμου και ως τέτοιες, είναι Αιώνιες, Αυθύπαρκτες και οι διαρκώς πληρούσες κάθε μορφή Ζωής!!
Το μόνο κοινό στοιχείο που όλα τα Όντα στο διηνεκές του Σύμπαντος είχαν και έχουν, παρά την διαφορετικότητα και μοναδικότητά τους, είναι η Βούληση, η Σκέψη και η Ενόραση. Δηλαδή ΕΓΩ.
ΩΡΙΓΕΝΗΣ: Ο Θεός και Πατήρ, συνέχον τα Πάντα, φθάνει εις έκαστο των όντων, Μεταδούς Εκάστω από του Ιδίου Είναι. Το αρχικώς ΕΝ καταμερίζεται σε άπειρες υποστάσεις τα ΟΝΤΑ.                 
Ζένδ Αβέστα: Κάθε ΟΝ έχει τον δικό του σπινθήρα, που είναι μια σκέψη του Αχούρα Μάσδα.               Η κατανόηση του Αχούρα Μάσδα, είναι το πρώτο καθήκον του Ανθρώπου.                                           
Ουπανισάντ: Αυτός που κατοικεί μέσα σε όλα τα όντα, αλλά που είναι κάτι άλλο από τα όντα. Αυτός που τον αγνοούν τα όντα, αλλά το σώμα του είναι όλα τα όντα. Αυτός που ελέγχει όλα τα όντα από μέσα. Αυτός είναι η Ψυχή σου, ο εσωτερικός ελεγκτής, ο Αθάνατος.
 Απολλώνιος  ο Τυανεύς: Κανείς δεν πεθαίνει, παρά φαινομενικά, όπως και κανείς δεν γεννιέται παρά φαινομενικά. Όταν η ύπαρξη μεταβάλλεται από πνεύμα σε ύλη, λέμε ότι κάποιος έχει γεννηθεί και όταν μεταβάλλεται από ύλη σε πνεύμα, λέμε ότι έχει φύγει.                                                                                Στην πραγματικότητα η Θεϊκή ουσία δε γεννιέται και δεν καταστρέφεται ποτέ.                                                
Ερώτημα: Μήπως τελικά το Δένδρο με τους καρπούς του Καλού και του Κακού στον Παράδεισο, είναι το δένδρο της Ζωής και όχι της Αμαρτίας; Μήπως όλο αυτό το αίμα που έχει ποτίσει τις ρίζες Αυτού του Δένδρου, είναι μια ασύλληπτη βρομερή πλεκτάνη εις βάρος της Ανθρωπότητος, από ένα απάνθρωπο και μισάνθρωπο Ιερατείο, το οποίο γνωρίζοντας άριστα τις εγκεφαλικές λειτουργίες, μεταστοιχείωσε το Δένδρο της Ζωής σε Δένδρο Θανάτου και έκτοτε κυριαρχεί στον Πλανήτη, σπέρνοντας τον πόνο και την δυστυχία σ' όλους τους Κόσμους του;

Ας δούμε λοιπόν και την ιστορική διαδρομή του Εγώ.
Πρώτοι οι Αρχαίοι Πρόγονοί μας,  διατύπωσαν έλλογα και κατανοητά την Υπαρξιακή Βιωματική Εμπειρία του ΕΓΩ ΕΙΜΑΙ στο ΤΩΡΑ ως Ενάδα και στη συνέχεια, εμφάνισαν για πρώτη φορά στην ιστορία της Ανθρωπότητος, την Αυτεξούσια Οντολογική Παρουσία του Ανθρώπου στον Κόσμο,  αποκαλύπτοντας  την Πραγματική Δημιουργική Δυναμική του ΟΝΤΟΣ  Άνθρωπος, όταν  για πρώτη φορά, όρθωσαν αντιρρητικό Λόγο απέναντι στην εξουσία των Θεών και των Υπηρετών τους .                                                                       
Είμαστε Συνδημιουργοί του κόσμου και όχι πρόβατα και τούτο, διότι οι Αρχαίοι Πρόγονοί μας, μαζί με την Προσωπική Αντωνυμία ΕΓΩ και μέσα από την Υπέροχη Ελληνική Γραμματική, τη Μητέρα των γλωσσών της Γης, ορίζοντας τους Χρόνους των ρημάτων και την Αυτεξούσια παρουσία του ΕΓΩ, μέσα σ' Αυτούς τους Χρόνους, αποκάλυψαν στους Ανθρώπους την έννοια και την ύπαρξη του Χωροχρόνου, άνευ του οποίου δεν μπορεί να υπάρξει κανένα Ανθρώπινο ή Θείο Έργο.                                                                                                                                                                               
Το Σύνολο του Ανθρώπινου Έργου στον Πλανήτη, επαναλαμβάνω, το σύνολο του Ανθρώπινου  Έργου, Καλό και Κακό, αλλά και το επερχόμενο ανθρωποποίητο Μέλλον με ότι συνεπάγεται αυτό, οφείλετε σ' αυτή την Ελληνική Αποκάλυψη, το ΕΓΩ και τον ΧΩΡΟΧΡΟΝΟ.
Γι' Αυτό και μόνο γι' Αυτό, Εγώ, είμαι ένας Υπερήφανος Έλλην.

Μετά από αυτή τη λογική κατάληξη άρχισα και πάλι να διερωτώμαι, ωραία, Εγώ Σκέπτομαι και Βούλομαι και Πράττω, αλλά Εγώ κάποια μέρα θα πεθάνω και μαζί μ' εμένα και το Εγώ μου, τι Μυστήριο κρύβεται πίσω από το Εγώ και το σώμα μου;
Και τότε, μέσα στο σκότος της απορίας που γεννήθηκε, μια ακτίνα φωτός έκανε την εμφάνισή της κάπου βάθος της σπηλιάς. Ναι Εγώ σίγουρα θα πεθάνω, όπως και το Εγώ μου, αλλά το δένδρο του πόνου και της ηδονής και η σκέψη και βούληση δεν πεθαίνουν ποτέ. Τότε ήταν που σαν Αποκάλυψη οίδα, ότι αυτές οι δύο ενότητες Αρχών, Σκέψη-Βούληση και Πόνος-Ηδονή, Είναι η Αιώνια Ουσία του Σύμπαντος,
το Α και το Ω του Ζώντος Κόσμου και Υποκλίθηκα.
Τίποτε δεν μπορεί να επιβιώσει στο διηνεκές του Σύμπαντος, έξω από αυτές τις δύο ενότητες Αρχών!!

Έπρεπε να κάνω όλη αυτή την Οντολογική περιγραφή του Ανθρώπου στον Κόσμο, για να επιστρέψω στη σημερινή δραματική θέση του τίποτα, και να αναζητήσω την αιτία που μας οδήγησε σ' αυτή τη θέση του πόνου και της θλίψης που ο Θεατής και Καταναλωτής Άνθρωπος βρίσκεται.
Με την βεβαιότητα ότι τα πάντα στο Σύμπαν είναι ενότητες συμπληρωματικών αντιθέτων, ενέργεια και σωματίδιο, καλό κακό, θεός διάβολος, αρσενικό θηλυκό κ.τ.λ. και με οδηγό αυτή την Αρχή, ανακάλυψα ότι υπάρχουν και δύο διαφορετικά είδη Νοημοσύνης σε μια ενότητα συμπληρωματικών αντιθέτων.
Υπάρχει η ευφυής και η αντανακλαστική νοημοσύνη, η μεν ευφυής νοημοσύνη απαντά στα προκύπτοντα προβλήματα, η δε αντανακλαστική διαιωνίζει την ανακαλυφθείσα απάντηση, δίδοντας χρόνο στην εξέλιξη να συνεχίσει το έργο της. Η Ζωή δεν μπορεί να εξελιχθεί χωρίς αυτή την ενότητα!!
Στη συνέχεια ανακάλυψα ότι η ευφυής νοημοσύνη είναι ιδιότητα του ΕΓΩ και η αντανακλαστική, ιδιότητα του σώματος και για μια ακόμη φορά οίδα την ομορφιά της Δημιουργίας να εκτείνεται σε μια απίστευτη έκταση ωραίου, δικαίου και ελευθερίας.
Το σώμα μας φίλοι μου είναι όντος ένας αντανακλαστικά λειτουργών οργανισμός, η αντανακλαστικότητα του οποίου όμως μας προστάτεψε από όλους τους κινδύνους του φυσικού Κόσμου από τον οποίο ανεδείχθημεν. Η αντανακλαστική νοημοσύνη κάθε φυσικού σώματος είναι Νόμος του Σύμπαντος και υπόκειται σε συγκεκριμένους φυσικούς νόμους που διαιωνίζουν τη σταθερότητα των συστημάτων επιβίωσης. Για να συμπεράνω στο τέλος ότι ο ΕΘΙΣΜΟΣ, έτσι όπως ακριβώς νοείται στην καθημερινή μας ζωή, εντάσσεται μέσα στα πλαίσια της αντανακλαστικής νοημοσύνης, ότι είναι ένας πανίσχυρος δεσμός αλλά το σημαντικότερο, ότι εκ της φύσεώς του, δύναται να προγραμματισθεί μέσω του Νόμου των εξηρτημένων αντανακλαστικών από επιγνώσεις που γνωρίζουν πολύ καλά την διαχείριση αυτών των φυσικών λειτουργιών!!
Σημ. το δοκίμιο τελειώνει με μια εκτενή περιγραφή εδραίωσης και λειτουργίας των ηθών, εθίμων και εθισμών στο σώμα μας...
Μέσω αυτού του λογισμού κατέληξα στους εθισμούς των θεαμάτων, οι οποίοι άπτονται του φυσικού μας σώματος, η θεωρεία των οποίων είναι γνωστή, τα αποτελέσματα γνωστά, τα αίτια γνωστά και με βάση αυτά τα γνωστά αίτια και αποτελέσματα, μπορούμε σχετικά εύκολα να καταλάβουμε την δοσμένη πραγματικότητα των εθισμών που υφιστάμεθα.
 Ίσως να σας ακούγετε ανάποδο που αναφέρομαι στον εθισμό του θεάματος, όμως φίλοι μου, αυτή είναι η αλήθεια, σχεδόν το σύνολο του πληθυσμού της Γης, είναι εθισμένο στα θεάματα.
Κλείστε την τηλεόραση για κάποιες ώρες και αμέσως θα νιώσετε όλα τα συμπτώματα ενός στερητικού συνδρόμου. Μα θα διερωτηθείτε και πολλοί πουλημένοι σοφοί θα υποστηρίξουν, ότι το θέαμα δεν είναι ουσία για να εθιστούμε σ΄αυτό και αυτό είναι πράγματι ένα δυνατό επιχείρημα.
 Και Εγώ θα σας απαντήσω επίσης πως έτσι είναι, το θέαμα δεν είναι ουσία, αλλά  το θέαμα είναι αυτό που προκαλεί την έκκληση των ουσιών στις οποίες είναι εθισμένος ο Εγκέφαλος, επαναλαμβάνω, το θέαμα δεν είναι ουσία, αλλά  το θέαμα είναι αυτό που προκαλεί την έκκληση των ουσιών στις οποίες είναι εθισμένος ο Εγκέφαλος.  Και αυτό είναι μια αντικειμενική αλήθεια.

Στην εποχή μας τα θεάματα είναι τόσα πολλά και σε τέτοια ποικιλία, ώστε ο καθένας να βρίσκει το παραισθησιογόνο της αρεσκείας του και να διαφεύγει από την πραγματικότητα εφευρίσκοντας την δική  του υποκειμενική κοσμοθέαση. Μέσω των θεαμάτων ο άνθρωπος μπορεί να ερωτευθεί την ωραιότερη γυναίκα, να οδηγήσει το γρηγορότερο αυτοκίνητο ή αεροπλάνο, να ταξιδέψει στα άστρα και τα βάθη των Ωκεανών, να πάει αυτοπροσώπως στην κόλαση και τον παράδεισο, μέσω των θεαμάτων ο άνθρωπος μπορεί να γίνει τα πάντα, από Θεός μέχρι Διάβολος..
Πάντα με την επισήμανση, ότι ο Δημιουργός του Θεάματος είναι και ο καθορίζων τη μοίρα ή πεπρωμένο του Θεατή, ενθυμούμενοι οπωσδήποτε, ότι το Ανθρώπινο είδος ξεκίνησε Θεόμενό τον φυσικό Θείο Κόσμο και κατέληξε Θεόμενό στο Είδωλο του ανθρωποποίητου Κόσμου!!

Ε Θ Ι Σ Μ Ο Ι
Στην Αρχαία Ελληνική λέξη ΕΘΟΣ, βρίσκεται η ρίζα των λέξεων ΕΘΙΜΟΝ-ΕΘΙΣΜΟΣ-ΗΘΟΣ-ΘΕΣΜΟΣ, σημειώστε παρακαλώ ότι ο αναγραμματισμός του ΕΘΟΣ μα δίδει το ΘΕΟΣ, με το προκύπτον ερώτημα αν ο εθισμός, το έθιμον και ο θεσμός έχουν Θεϊκή ισχύ;                                                                                                                                                   Σύμφωνα με το Ελληνικό Λεξικό, ΕΘΟΣ, καλείται η ικανότης παντός όντος εις την επανάληψη και ΕΘΙΣΜΟΣ η δια της ασκήσεως ή επαναλήψεως, αποκτηθείσα έξης ή συνήθεια.                                                       Παρακαλώ σημειώστε αυτό το δια της επαναλήψεως αποκτηθείσα έξης ή συνήθεια.                                                                                                                                                                   ΕΘΙΖΩ, σημαίνει ότι μέσω της επανάληψης, κάνω ένα άτομο να συνηθίσει σε κάτι,  Συν- Εθίζω, προσθέτω δηλαδή κάτι στο ΕΘΟΣ, στην ικανότητα του άλλου να επαναλαμβάνει, να εθίζεται.
Δηλαδή, ΕΓΩ που γνωρίζω ότι το εγγενές ΕΘΟΣ κάθε όντος, επαναλαμβάνει, ότι αισθητικά και νοητικά του προβάλω ή υποβάλω, μπορώ με την Βούλησή μου και τα μέσα που διαθέτω, μέσω της συστηματικής επανάληψης, να ΕΘΙΣΩ  τους ανθρώπους σ' ότι θέλω. Και αυτό το Θέλω περιλαμβάνει τα πάντα, Θεούς και Δαίμονες, αγαθές και χυδαίες αισθήσεις και συναισθήματα, ευδαιμονία και δυσαρέσκεια, παράνοια ή διάνοια, πρωτογενή ή δευτερογενή ερωτική λειτουργία, Αγάπη ή Μίσος, καλό ή κακό, ευγένεια ή Βία, Ιερότητα ή Ανιερότητα, ομορφιά ή ασκήμια, αξίες και απαξίες.
Γενικά, Έχω τη δυνατότητα  να ορίσω και καθορίσω την ποιότητα της Ζωής των Ανθρώπων μέσω των εθισμών και δυστυχώς αυτό γίνεται εν αγνοία μας εδώ και αιώνες.                                                                                                                          
ΕΘΙΜΟΝ, είναι η εκ παραδόσεως συνήθεια και ΘΕΣΜΟΣ είναι ο κανών, ο Νόμος, η διάταξης, η τελετή, η Ιεροτελεστία, το Θέσπισμα.
ΘΕΣΜΙΟΣ, είναι ο σύμφωνος προς τους Θεούς, ΘΕΣΜΟΘΕΤΗΣ είναι ο Νομοθέτης και ΘΕΣΦΑΤΟΣ, είναι ο υπό του Θεού ρηθείς Λόγος.                                                                                                                                                     
Ερωτήματα και απαντήσεις:   Είναι δυνατόν να εξελιχθεί η Ζωή χωρίς την ύπαρξη των Εθισμών, Ηθών και Εθίμων; ΟΧΙ είναι η Βέβαιη απάντηση.  
Είναι ο Εθισμός, το Έθιμο, ο Θεσμός και το Έθος οντότητες με Βούληση Σκέψη και Νοημοσύνη, είναι δηλαδή θεοί, διάβολοι, φαντάσματα ή  πνεύματα;  
ΟΧΙ είναι η Βέβαιη απάντηση.
Από πού λοιπόν αντλούν την ύπαρξη και δύναμή τους;  Ασφαλώς  από εμάς, είναι δικές μας Σκεπτομορφές  που δημιουργούνται μέσα στο μορφογενετικό πεδίο του Νου μας και επιβιώνουν χάρη στη δική μας πνοή, την δική μας ενέργεια, την δική μας Βούληση, τη δική μας Σκέψη και τη δική μας συναισθηματική κατάσταση, συνειδητή ή ασυνείδητη!!
Συμπέρασμα: Η σημερινή υποταγή,  δουλεία,  απάθεια,  αδυναμία και γενικά  ο οργανικός, ψυχικός και πνευματικός εκφυλισμός του σημερινού  Ανθρώπου, είναι αποτέλεσμα έντεχνου αρνητικού εθισμού από πανίσχυρες μισάνθρωπες και απάνθρωπες δυνάμεις. Οι οποίες, κάτοχοι της Αποκεκριμένης Γνώσης λειτουργίας  του εγκεφαλονευρικού μας συστήματος, της Ψυχής και του Σώματός μας, Αψηφώντας Θεούς, Δαίμονες, Δίκαιο, Αρετές και Ομορφιά, έδρασαν Αυτόνομα και Εγωιστικά, πέρα από την επίγνωσή και θέλησή μας, υποβάλλοντας και επιβάλλοντας  ύπουλα και δόλια μέσω των εθισμών, ένα ειδωλολατρικό  και Ανθρωποφάγο πολιτιστικό μοντέλο Ζωής, που γεννά μόνιμα πόνο, φόβο, τρόμο, ενοχές, ερωτικές διαστροφές, θλίψη, αυτοαπόρριψη, μίσος, παραφροσύνη, πόλεμο και καταστροφή.
Μπορείτε να φαντασθείτε ότι η σημερινή πραγματικότητα του ανθρώπινου Κόσμου, είναι μια θάλασσα έντεχνων  αρνητικών εθισμών και ότι μέσω του ιδίου μηχανισμού, εμείς με την Βούλησή και σοφία μας, μπορούμε να μετατρέψουμε  την υπάρχουσα θάλασσα Αρνητικότητας  και Κακίας, σε θάλασσα  Θετικότητας, Ομορφιάς, Δικαίου και Ευδαιμονίας!!
Έπρεπε να κάνω όλη αυτή τη διαδρομή ακριβούς περιγραφής της λειτουργίας των εθισμών, προκειμένου να κάνω καλύτερα κατανοητή την άποψή μου για τα σύνδρομα του θεατή και της καραμέλας, τα οποία ενταγμένα μέσα σε θεσμικές δραστηριότητες, δημιουργούν εθισμούς, θεσμούς και θέσφατα, τα οποία καθορίζουν εν πολλοίς τα επίπεδα ευτυχίας ή δυστυχίας του ανθρώπου.                             
Το ακόλουθο κείμενο, προέκυψε από επεξεργασία Λακωνικότερου θέματος της Ίντιρας Γκάντι, αειμνήστου προέδρου της Ινδίας. Kαι η διαμόρφωσή του, έτσι όπως το καταθέτω εδώ, απαντά, γι' αυτούς που γνωρίζουν ή θέλουν να γνωρίσουν, την αρχή και το τέλος  του Ανθρώπινου πεπρωμένου.
 Ένα πεπρωμένο που καθορίζεται, από τη Γνώση, Κατανόηση  και Βούληση της Πολιτικής  Ιουδαϊκής παράδοσης και κανενός Θεού.       
Προσέξτε τις αισθήσεις σας, διότι οι αισθήσεις σας, Αυξάνονται σε Συναισθήματα. 
Προσέξτε τα συναισθήματά σας, διότι ενεργοποιούν την Βούλησή σας.
Προσέξτε την Βούλησή σας ,διότι  ταυτίζεται με τα συναισθήματά σας.                                
Προσέξτε την Βούληση και τα συναισθήματά σας, διότι  δημιουργούν  τις σκέψεις σας.
Προσέξτε τις σκέψεις σας, διότι η Βούληση και τα συναισθήματά σας,  σας οδηγούν σε  πράξεις.
Προσέξτε τις πράξεις σας, διότι  γίνονται συνήθειες
Προσέξτε τις συνήθειές σας, διότι  γίνονται εθισμοί.
Προσέξτε τους εθισμούς σας, διότι  γίνονται το πεπρωμένο σας.
Το σύνδρομο της καραμέλας.
Το σύνδρομο της καραμέλας είναι αυτό που συνδράμει στο κτίσιμο των τειχών, που με πολύ περίσκεψη, οι αφέντες, η άγνοιά μας και οι έντεχνα φυτεμένοι φόβοι στη Ζωή μας,  ορθώνουν γύρο μας και μας κλείνουν από τον Κόσμον, έξω!!

Θυμάστε στην παιδική μας ηλικία τι τέχνασμα χρησιμοποιούσαν οι καλοί μεγάλοι, για να μας προστατέψουν από του κακούς μεγάλους;
"Προσέξτε αυτούς που σας δίνουν καραμέλες, γιατί μπορεί να σας κάνουν μεγάλο κακό".
Κι' εμείς, παρά το ότι μας άρεσαν οι καραμέλες, αυτοδιδαχτήκαμε έναν τρόπο αντίδρασης σε κάθε καραμέλα που μας προσφέρετο, με ένα άγνωστο και ακατανόητο φάντασμα φόβου να αυξάνει την  επιφύλαξή μας και την φιλύποπτη διάθεσή μας σε κάθε θετική προσφορά από το περιβάλλον.                  Πολύ σύντομα δε,  στην εφηβική ηλικία, μάθαμε και έμπρακτα πως πίσω από κάθε τι ωραίο και γλυκό, υπάρχει πάντα ένας δράκος, έτοιμος να μας κατασπαράξει.
Αυτός ο φόβος, ειδικά αυτής της περιόδου είναι το ανίκητο τέρας, ο Κέρβερος ή ο Μινώταυρος που εκτρέφετε συστηματικά από  Θρησκείες και πολιτικές εξουσίες εδώ και αιώνες, με το αίμα και τον πόνο  των εφηβικών μας δραμάτων,  προκειμένου αυτές, οι εξουσίες, να ευδαιμονούν για πάντα πάνω στα ερείπια της δικής μας χαμένης ευδαιμονίας.
Αυτός ο φόβος της πρώτης καραμέλας, καλώς εδραιωμένος στην υποσυνείδητη συμπεριφορά μας από παιδιά και ενισχυμένος σημαντικά στην εφηβική μας ηλικία από τη βία και χυδαιότητα του ενήλικα κόσμου,  είναι τα τείχη που με πολύ περίσκεψη, χωρίς λύπη, χωρίς αιδώ, μας έκλεισαν από τον Κόσμο έξω, και μόνο μια αφυπνισμένη Συνειδητότητα μπορεί να γκρεμίσει, κανένας θεατής της Ζωής.
Παράδειγμα: Αυτό το κείμενο είναι μια γνήσια γλυκιά καραμέλα, που μπορεί να συμβάλει στην εύρεση της πραγματικής ελευθερίας σου, κοίταξε την αντίδρασή σου και θυμήσου, ποιούς φόβους ενεργοποίησε.!!
Αυτοί που κοιμούνται είναι εργάτες και συνεργοί σε όσα γίνονται στον Κόσμο μας.
Είπε κάποτε ο Ηράκλειτος!

Ευάγγελος Βαρελίδης, συγγραφέας ερευνητής. www.varelidis.gr



.











Posted by Κ.Α.ΝΕ.Ν.Α. on 7/17/2011 01:47:00 μ.μ.. Filed under . You can follow any responses to this entry through the RSS 2.0. You can leave a response or trackback to this entry

0 σχόλια for "ΤΟ ΣΥΝΔΡΟΜΟ ΤΟΥ ΘΕΑΤΗ ΚΑΙ ΤΗΣ ΚΑΡΑΜΕΛΑΣ."

Leave a reply